Monolog Şiiri - Ömer Gümeli

Eski ben olsaydım yine salakça ve fütursuzca eylemlerim olurdu kuşkusuz, bunu biliyorum
Hoşlandığım birine pat diye aşık olur, sonra açılır, aptalca madara olurdum örneğin
Yani eski benden sırtımda taşıdığım sadece tecrübelerim var
Sevmiyorum zaten eskimişleri
Böyle İyi miyim?
En azından huzur var biraz
O yüzden gerekli görmedikçe zaten kimseyle kimseye fazla kelime harcamıyorum
Belki de sabırdır bu
Belki de boş vermişlik
Yediğim ama yutamadığım kazıkların bileşkesinden doğan şimdiki ben karşımda durur, evet bu halim başkalarına sevimli olmayabilir, umurumda da değil zaten
Kimseye şirin görünmek zorunda değilim
Kimseye seçenek alternatif yedek yani olmak zorunda hiç değilim
Ve hatta kimse beni ne olur sevsin saysın hevesi ve beklentisi içerisinde dahi değilim
Önümde kalan günlerimi karmaşık ucuz bayat cılız ilişkilerle harcamak hayali, ani bir kararla hevesle hemen gerçekleşebilir olasılığı olasılıksız yani
İstemiyorum ki ben bir şey
Azıcık aşım dertsiz başım yeter ve yetsin bana
Reddedilmek belası ve kullanılmak tecrübeleri eski benin ısrarla yaşattığı dejavular orada öylecene dursun
O yüzdendir ki sevgili sen senden hoşlandığımı veyahut yeniden âşık olabileceğim olasılığını asla öğrenemeyeceksin
Etrafıma eşrafım için öyle kalın duvarlar ördüm ki ben
Artık bunu ben bile yıkamam
Bu boynumda taşıdığım sığlığımın madalyası kendimle barıştığımdandır var
Söküp atamam ki
Gelsin de sarılsın kaburgalarımı parçalasın istediydim oysa
Şimdi müsaadenle
Geceyle ve ben baş başa
Doyasıya ve umarsızca…