Monolog Şiiri - Seraceddin Çelebi

MONOLOG

Vakti boşa harcıyorsun…
Bana sunulan kısmı
Lüzumsuz olmak keyifli
Hiçbir şeyim
İnsanın sorunsuzluk evresi
İyimser olmaksa ikiyüzlü güven
Kötümserliğe zaman kalmadı
An kadar uçucusun sezinle hafifleyeceksin.

Titriyorum ama ateşim var
Tenim kaşınıyor soğumam için yazmalıyım…
Üç bin yıl oldu sevişmeyeli bu insanlık suçu değil de ne!
Tersyüz edildim
Kozmosa saçıldı çınıltısı düşüncelerim
Durağanım
Kedersizim
Ama mutlu olmayı da seçmedim
Fünyesiz bir düzenek kadar sadakatim var sana aşk
Aynayı kırdım bir kere
Denedim fakat gülmedi yüzüm tek bir seferde

Maviye inanırdım; kanımı mavi yazmıştı yazgı
Beceremedim geceleyin gölgemde saklanmayı
Kangren olmuş ceninim akıntısız
Lacivert bir pıhtıyım rahimden dışlanmış
Küsmüyorum geri döneceğim sana toprak susuz konuşunca
Üstüme gazete ört
Yalan ve ölüm iç içe suçunu işleyeceğiz
Kitaplar acı kesici bulmak zor
Şairin şiirinden çoğu kez düşürüldüm rüyalar kaç fit sensiz.

Sevmek benim mizacım değil
Sevmek kuru bir ağacın dallarına adanmış bir adak
Yalnız değilim yine de
Göğsümün tam orta yerine bir kuyu kazdım kastsız
Eğilip bakıyorum sana
Ses veriyorum
Akustik yok; yankısızım
Sarılmak doyurucuydu insanlara fakat yetişemiyorum
Sevgilim yok sevdiğim var öfkeme bulanmış sensin bir zamanlar…
Sarılmak istiyorum ama çukurumu doldurabilirsin
Yalnızlaşırım sonra bahtsız
Hem senin kolların zaten budaksız.

Ey soluğumun dağladığı kızıl köz
Beni bir beşik gibi salla duracağım yer aynı
Beni bir bumerang gibi fırlat döneceğim yer aynı
Maddeyim, ışığım sonsuzlukta asılı
Oradan bana dokunabilirsin
Düşüncelerimi söndürüyorum fakat iyi uykular demedim
Bahar’a rastladın diyor saksıdaki menekşe
Çiçek açıyor eş zamanlı mat gözlerimi
Dünya hayata dair yeşeriyor bu kaçınılmaz son bu kritik yanılsama
Kendimle çelişmekteyim bu yüzden
Felcim aksıyorum ama…

23.03.2008