Monodrama Şiiri - Ece Ertan 2

Sessizlik..
Meditasyondasın...

Şu an
Akıt
Zihninden
Akanları...

Kanal
Aşkla açılıyor...

Aşk kapısı
Yakıyor...

Yanmak
Hamlığının
Pişmesini
Sağlıyor...

Sen buna acı
Diyorsun...

Acı çekerken
Etrafındaki
Alevler
Daha da artıyor..

Duyduğun kelimeler
İnsanlar
Olaylar
Seni sana
Daha da yakınlaştırıyor...

Kendinle
Yalnız başına
Kalıncaya dek
Sarsıntı
Geçmiyor...

Kaçış yok!

Acının
İçinden
Geçeceksin!

Tıpkı ateş çemberinin
İçinden
Geçer gibi...

ÇareSİZsin!

Sonra içinde
Alev topları
Dönmeye
Başlıyor...
Zaten
Anlaşılmıyordun
Şimdi
Kendin de
Kendini
Anlayamıyorsun..

İnsanın
Kendisiyle kalması
Kendisiyle
Vakit geçirmesi
Nedir sizce?

Yüzleşmeyi
Kimle
Yapar
İnsan?

İlişki dediğimiz
Her kavramda
Öğrenir
İnsan
Tüm sınır ihlallerini
Yapmam dediği
Ya da yargıladığı
Herşeyi
Kendinin de yapabildiğini...

İnsan ol mak
Bu dur çünkü...

İnsan hata yapar!

Bu yaşam
Realitesi
Bu kadar basitse
Eğer
Doğum yaşam ölüm...
Çizgisi...

Ve
Bizi hala korkutuyorsa
Ölüm...

Korkunun
Ecele faydası ne?

Fayda nedir?

Kendine faydalı
Olabilmek nedir?
Çevrene?
Evrene?

Ne geçmiş
Ne gelecek
Hiçbirşey
Gerçek
Değil..

Film belli...

Kurban rolü çok sıradan!

Sorumluluğu
Aldığın
An sana ait
Aslı nda...

Seçimlerin
An lık farkındalıklarında
Gizli...

İşte
Tam da
O anda
Sana ait
Ol maya başlar
Yaşamın...

Tam da orada
Açılır
Ben
Yalnızlığım
Ve evrene
Açılan kalbim...

Cevaplar
Akmaya
Başlar...

Herşey
Neden yaşandı? 🌠🌌

Nereden biliyordun
Dünyanın
Altının
Üstünden
Daha iyi olmadığını?

ece'rtan