Mono Şiiri - Şubat Türkay

Hayat biraz mono gelirdi....
İnsan kedisine alışırken.....
Sonra kalbin bağımsızlık ilanı...
Birşeyler başka şeylere kavuşurken...
Çok sesli bir yalnızlık...
Susanlar suretlerinden silinirken...
Aklım kendine yetmiyor....
Ve hep aynı sorunsal....
Artı kere artı sonsuz....
Sosyal olmayan balık ağları kullanan...
Parmağına kıymık batmış sorunsuzlar....
Sütlü yulaf ezmesi yerken...
Oldukça sahte birer newyorklular...
Bu dünya iyi insanları sevmez...
Aslen kötülük belki hamuru...
Kimin evi nerede bilinmez ...
Bir garip sığılık sarhoşluğu....
Beraber ve solo ayrılıklar...
Bitmeyen güz mevsimi..
İçinden şarkılar geçen faili meçhul aşklar...

Hayat biraz mono gelirdi..
Gidenler, kutsallarında kaybolanlar..

Kaybetmenin kitabını hiç bitiremedim....
Çünkü sen gittin...
Ama ben seni kendimde kaybedemedim...
Bu nasıl bir düşmek....
Uçurumun dibini hiç bir zaman göremedim...