Mon coeur Şiiri - Erdener Ünal

Göğsünde kimi büyütürsen, onu solursun!

Herkesin bir ağacı vardır,
'umutlu' çaputlar dizili dallarında.
Bense göğsümde
Bir orman büyütüyorum.
Hayat bu, hoyrat rüzgarlar dolu nefesi
Sarsar durur ormanlarımı hiç, kesiksiz
Ve herkeste bir tren hareketlenir,
Ağır yükler dizili vagonlarında.
İnan!
Öfkeye daha uzağım unutmaktan.
Gözlerimi kapıyorum da geceleri
Keşke karanlık olsa gece,
Daha karanlık daha!
Öyle ki seçemese gözlerim yıldızları.
Hem aya kim öğretti
Bu kadar parlak 'olmayı'.

Kim ne derse desin:
Vous êtes mon coeur!

"... Bir yerden aşağı
çok aşağı düştüm... "
Ama,
Sıkı sıkı tutunmadan her gediğine
Bu yorgun, yıpranmış kayanın
Tutunmayı 'bırakmayacağım'.
Ne kadar sert sallanırsa,
O kadar çok saçar tohumlarını
Kalbimin çaputlu ağaçları.