Molla Mehmet Şiiri - Halil Manuş

MOLLA MEHMET

*Arkeolog Mehmet Eroğlu’na

Felâhiye’nin köyleri Kepiç’ten
Dünyaya erken geldi Molla Mehmet
Doğduğu ev toprak yapı, kerpiçten
O gün dedesiz kaldı Molla Mehmet

Hatırlandı taziyeler bitince
Dedesinin adı kondu ilk önce
Toz kondurmadı bu ada ömrünce
Kutsal emanet bildi Molla Mehmet

Yıllar yokluk yılları o zamanlar
Ne konu komşuda ne bunlarda var
Farklı olan tek şey, babası muhtar
Derken okullu oldu Molla Mehmet

Ne üstte bir önlük ne altında don
Kızınca öğretmeni son oldu, son
Belki kardeşleri dokuz belki on
Bu ortamda bulundu Molla Mehmet

Ne zaman ki diploma alınacak
O zaman doğumu yazıldı ancak
Kim bilsin ki, bu çocuk okuyacak?
Bak! Arkeolog oldu Molla Mehmet

Duymadı bilmezin yerdiklerini
Almadı yolsuzun verdiklerini
Biriktirdi gidip gördüklerini
Taşacak gibi doldu Molla Mehmet

“Yap” denildiğinde elde yoksa da
Hiç bıkmadı, başkaları bıksa da
Sağdan soldan diye kulp taksalarda
Yurt sevdalısı kuldu Molla Mehmet

Halil, yazıp çizdin her bir ahvali
Doğduk öleceğiz bu dünya hali
Bülbülün sevdası bir gül misali
Açtı, yeşerdi, soldu Molla Mehmet

OZAN HALİL MANUŞ
11/03/2017 – 10:15