Mola Şiiri - Necmettin Sarı

İçindeki gizli dünyada kaybolan
bir ömür bu benimki,
ve kızıl bir nehre akıyor
sana dair yarattıklarım.
yollar çamura vurur,
artık ıslanan küçük bir köpek gibi
yaşamaya didinir bu kalp,
bu kalp aşkla bu aralar şiddetli bir geçim rejiminde
taşındığı bedeni baskıyla uslandırır.
Kişneyen atlar, uluyan kurtlar
ve belki de yozlaşmaya uçan kuşlar kadar
içgüdüsel ederim kavgalarımı,
belki uslanmam,
belki yeni bir kabukla örterim bedenimi,
endişeyi anlatırım çocuklarıma,
belki de bu gördüğüm son sabahtır yağmurlu,
zıplarım, beyaz bir tavşan olurum,
bu ürkek hayalleri bir avcının namlusuna teslim ederim.

Sen camları seversin, aynaları,
bir kuşun en sevimli şekline özdeş renkler taşırsın,
tüylü tokalar takarsın,
koşarsın, oynarsın, gülersin,
bense göğsümde sakladığım en güzel gülüşümü
senin göğsündeki sıcaklığa gömerim.

Sen gülmeye ara verirsin,
ben o aralarda gülmeyi beceririm.

(03-04.11.2001)