Modistra Şiiri - Ali Rami Karaca

yüreğinin közünde demlediğin
muhabbeti yudumlardım her sabah
tatlı dilinden.
bahar yağmurları gibi
yağardın çorak gönlüme.
gök kuşağının raksını izlerdim
yağmurlardan sonra
ince belinden

her sabah kırk şiir içerdim
serin gözlerinden.
içime çekerdim bütün güzelliğini
ve kuşların serenatını dinlerdim
her sabah kelamı kibar dilinden
bir suzidilara şarkı gibi.

gözünün simini silerdim
altınlar parlardı güleç yüzünde.
kendimi kendimden kaybederdim
her büyülü sözünde.
sen bana baktıkça öyle
ben, ben olmaktan çıkardım
bir ben olurdum ak yüzünde.
rengine zıt, aya eş.
yıldızlar el sallarken gamzelerine
ben doğardım gök yüzünde.
ben,bir zamanlar batan güneş.

ben paçavra gibi dolanırken ortalıkta
sen çıkmıştın karşıma sen modistra.
paçavrayı damatlık yapmıştın ustalıkla
damatlıktan da bir ömür bayramlık bana.

sen sade bir terzi değildin modistra
usta bir sanatkardın.
mimardın, sarrafdın.
ılık ılık baktıkça
işledin fosilleşmiş reçineyi.
ışıl ışıl saçlarını savurdukça
temizledin kehle yüklü harabeyi.
sihirli parmaklarınla her dokunuşta
imar ettin yıkık dökük viraneyi.

şimdi sen rahat uyu modistra.
bakma benim sana
her sabah ağıtlar içirdiğime
toprağını tuzlu yaşlarla suladığıma.
bakma kuşların matemini
her sabah kelamı acı dilimden
sana dinlettiğime.

bakma modistra bakma sen bana
rahat uyu şimdi toprağında.
bir gün bu güneş yeniden battığında
ebediyyen doğmuş olacak senin yanında.