Modern İnsan Şiiri - Umut Atay

Biz artık modern insanlarız, ayağımızda çorabımız,
Elimizde yüzüksüz demirlerimiz,
O Pahalı ve şatafatlı günler geçmezmiş gibi
Kulağımızda alyanstan küpelerimiz
Sinsice yaklaşır insanı derbederiz,
Her gün birbirimize karşı konuşur tüm yalanları gizleriz
Kalbi ortada olanlara ne zorluklar çizeriz.
Hangimiz sevmedik deriz,
Adam ayırt ederiz,
İnceden hüzünlenir yine ve sonradan aynı noktaya geliriz.
Bizler yedi tepeli yerlerden bakıp yaşayan ölüleriz...
Ama ne zordur öylesine nefes alabilmek,
Ne zordur yaşayan ölüler olabilmek,
Ve günlerce çalışıp bir pabuca ayak uydurabilmek.
Ezdirmeyiz naaşımızı garipleri görmezden geliriz,
Ne zordur göze görünmeyenleri anlayabilmek.
Unutmayın biz modern insanlarız.

Önümüzden Severek geçer Tomris kılıklılar,
Böyleymiş deriz kaderimiz inceden dert çekeriz
Oturur kadehlice sofralara yalanlarla yüzleşiriz,
Hesabı ödeyemeyince acılara ödetiriz.
Aniden bir ses gelir çekip gideriz.
Son iyi insan nerededir diye düşünürüz,
Önümüzde bakmadan konuşuruz,
Yanımızdakileri görmezden gelerek yaşarız.
Halbuki;
O güzel insanlar da bizimle aynı döngüdedir
Bıçak sırtta sıcakken dostlar kazığındadır
Bütün bunlara kabuk çekenler iyice gizlenir.
Bizler toprak kokulu anamızdan doğar,
Sancılı doğup mutsuz ölürüz.
Bu zorluklar içinde bir ömür düşleriz,
Kalpler kireç tutunca hayatı unutur ve gideriz.
Unutmayın biz modern insanlarız.

Dünya'nın adaletini sorgularız,
Her gün bıkmadan sorarız
Nedir bu modernliğin sırrı,
Nerededir bu modernliğin güzelliği,
Ne yar koynunda kalır ilk günkü gibi,
Ne akıl baştan aşağı dirilir kirli kalpler gibi.
Ama her şeye alışırız,
Rüzgarlardan çığlıklarımız duyulur tepelere ihanet ederiz.
Bir gün hırçınca yaşar,
İkinci gün miskince susar,
Üçüncü gün celladımıza alkış tutarız.
Unutmayın biz modern insanlarız.