Mızrap Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Gurubun teline vurunca mızrap,
Ateşî göklerde derin bir sancı.
Çiçeklendi tohum, saldı ızdırap,
Gönül toprağımı kardı sabancı.

Sevda zembereğim koptuğu zaman
Beyaz zambak açtı, kalp yamacımda
Mevsimden mevsime savrulduğum an,
Yaydan kurtulan ok, kan avucumda.

Vuslat depreminde ılık bir nehir,
Sızıyor kalbimden damarlarıma,
Sevda masalımda hicranlı mehir,
Düşüyor cemrede omuzlarıma.

Tüllenince alev, tütünce duman
Güneşler eridi parmak ucumda.
Ateş çerağımda yandığım mekân
Sığınıp kaldığım gönül burcumda.

Firuze bakışın, bir sırça pınar
Islanıp, döküldü dudaklarımdan.
Efsunla üflenen, sımsıcak rüzgâr
Okşadı usulce yanaklarımdan.

Abdurrahman KIRIKÇI
Mart / 2018