Mızıkçı Şiiri - İbrahim İmer

Oyunlar oynardık,
Birkaç küçük yaramaz ile…
Yalnızlığa elbet alışamazdı o zaman küçük zihinlerimiz..
Öyle ya sensizliği de yaşayarak öğrenmek gerekirdi.

Tam kadro görülmeye ve içinde olmaya değer
Hiç görülmemiş mutluluk karelerinde,
Kıskanılmaya değer görüntülerle oynuyorduk
Yalan oyunu…

Karanlıktan korkardım ben aslında…
Nerden bilecektin sen
Karanlığın beni yılan gibi korkutuğunu,

Sonra kareye yeniler ve sevgililer katıldı.
Sen katıldın mühür gözlüm.
Büyüdükçe büyüdü önceleri resim.

Sonra,
Sonbahara benzemeye başladı, mutluluk tablomuz…
Yaprak dökümü gibi,
Birer birer çıkmaya başladılar bazıları resimden,

Herkes sırayla mızıkçılık yapıp gitti,
Yavaş yavaş küçülen oyun sahasında yalnız bıraktılar kalanları,
Mızıkçılar giderken aslında bizi terk ettiler….

Bir gün bende anladım
Oyundan sıkılan mızıkçıların önden gittiğini,
Mızıkçılar terk ettiler de.
Sende mi mızıkçıydın mühür gözlüm?
Sen niye mızıkçılarla gittin?

Ankara, 17/01/2005