Mizansen Şiiri - Abdulkadir Mıdıkoğlu

cânanî ol aşkın mekânı gönül
son cemreydi yere döktüğüm servet
ney’e üfle, ağlat kemanı; gönül
sabaha çıkmadan kavuşsun halvet
.
boynumuz bir vavdır doğan zuhura
aşkına bel büker gelen huzura
şafakdan gün olur eren huzura
zencir kırıp zevke döner kasavet
.
sürur aktı teheyyücüme yetti
zayıflıklarını gücüme sattı
hile-i züleyhâ gücüme gitti
reddedemez zaten aldığı rüşvet
.
kader değil heyhat müthiş mizansen
avucunda aklım, yârim izân sen
bir benliğe bir de sana mahsusen
bulutlarda gece; çöken rehâvet
.
böylesi yoksula esipte geçme
ölmeye daha var saatler geç mi
kalbur bırakmazken, rûhun süzgeç mi
kez dahi yeniden, aşk kaba kuvvet