Mıymıntı Avrat Şiiri - Abbas Paksoy

Mıymıntı Avrat
Bana, nerden geldi, bu bela.
Allah vermesin, başka kula.
Her gün okunur, benim selâ.
Yaktı beni, mıymıntı avrat.

Baba evinde, karnı tokmuş.
Meğerse, bana gönlü yokmuş.
Hayalleri, bayağı çokmuş.
Yıktı beni, mıymıntı avrat.

Ben ne dersem, olacak diyor.
En tatlı, yemekleri yiyor.
Yularımı taktı, gidiyor.
Çekti beni, mıymıntı avrat.

Kendi haklı, her davasında,
Isırıyor her, kavgasında.
Kavak yeli var, kafasında.
Saçtı beni, mıymıntı avrat.

Dilimden çıksa, bir kelime,
Beşer beşer, sayar elime.
Yemin ettirdi, şu dilime.
Dikti beni, mıymıntı avrat.

Netti etti, beynini çaldı.
Haydutları, üstüme saldı.
Ne bir tat verdi, ne tat aldı.
Kekti beni, mıymıntı avrat.

Tek silahı, yalan ağıdı.
Paksoy’umu, bolca sağıdı.
Gönlü, boranlı bir dağıdı.
Ekti beni, mıymıntı avrat.