Miyase’m Şiiri - Abbas Paksoy

Cuma gününün, sabah namazı,
İdam ipine taktın, boğazı.
Bu nasıl kadermiş, nasıl yazı.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m.

Ömür boyu çektin, çile, cefa.
Bir gün olsun, sürmedin bir sefa.
Acı bir feryat çöktü, etrafa.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m.

Yetim kaldın, iki-üç yaşında.
Annenle amcan durdu, başında.
Suçlu aradılar, naşında.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m
.
Beş yavruyu, yazdırdın amel’e.
Nasıl ağlamayım ki, Emel’e.
Geriye dön de, bir bak temel’e.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m
.
Eskiden; Gönül derlerdi, aşka.
Sığdırdın mı? Otuz sekiz yaşa.
Müzevir; Neler getirdi, başa.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m.

Sırlar içinde, sırlar dolandı.
Ortaya zehir saçan, yılandı.
Bu dünya, baştan sona yalandı.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m.

Bir gün gelir, sırların çözülür.
Hak huzuruna varır düzülür.
Paksoy’um, kaderine üzülür.
Kaderin; Seni netti, Miyase’m.