Bi’lâl olsam Mekken duyar mı ki? Zayilerime iner mi inşirahın.Tedavisi sen olan yaşayamadıklarımızın telafisi olur mu? His ile us arasında bırakıp gitmemeliğimi sorgulama ben gayrı Mistik.
-Seninle kendimi kaybettiren eskimez bir ben.Kendini kaybetmektir aşk. Kendini bulmaya çıkmaktır aşk. Gitmek gelmeye ölümdür, otopsiye gerek yok Bennara.
-Terk eden ölür, bekleyendir yaşayan.Sahipsiz değil düşlerim. Düşmekle, düşeş arasında
sahipsiz değil sarhoş kaldığım sensizliklere.
-İntihar bile intihal olan aşk tecimeni değilim. Beni tanımadın Bennara.
Arşı yoktu, yaryüzümün. Aşkı vardı, aşinalığı vardı. Ben’i vardı.
İm’kansız kimsesizliği uykuya çağıran senli yaşamların rüyası vardı. Sen vardın, var olmaya var olan vakilerin.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
