Mısralarım Şiiri - Osman Öcal

Hayaller âleminde rüyaları aşk sandım,
Bir sevda kurgulayıp seve seve usandım.

Baktım çıkışsız sokak önümde kale suru,
Giyindirdim kalemi kendi gördü kusuru.

Bilmem nasıl anılır kendi burcunu yazan,
Darılsa da nağmeler ne aşığım ne ozan.

Sadece bir şairim güvenim mahlasıma,
Yedi rengin şarabı dolar ilham tasıma.

Her damladan bir yudum alırım ara sıra,
Gönülden süzülerek düşerler mısra mısra.

Kimi hazan da bile buket buket gül dizer,
Kimi dalya oynarken kimi serhatta gezer,

Kimi çiçek bezenir kimi mezarda balbal,
Kimi gazel aşkıyla kuruyup düşer dal dal.

Kimi övgü doğurur kimi sapan sallarken,
Kimi çatar yılana kimi petek ballarken.

Kimi köy tandırında pişen ekmek bezesi,
Kimi tuğun ucunda kimi destan dizesi.

Kimi vatana vurgun kimi gemi batırır,
Kimi kurtla kuzuyu bir yatakta yatırır.

Kimi hülyaya dalar arar kendi kendini,
Kimi kılıç kuşanır bire indirir bini.

Kimi yüklü buluttur damlası deniz boğar,
Kimi Pir Sultan olur öldükçe tekrar doğar.

Kimi Dadaloğlu’dur ferman yırtar dağ ile
Kimi sürgün dolaşır yedi göbek bağ ile.

Kimi Yunusça yanar kimi göynüyen özüm,
Kimi cemre öncesi kimi sönmeyen közüm.

Kimi heceyi besler kimi banar aruza,
Kimi özgür gezerken alevi üfler buza.

Kimi mazluma şerbet kimi zalime hendek,
Vuslatî’nin sevdası sürünür ölene dek.

Osman Öcal