Mısralarım Şiiri - Nuriye Akyol

Ben ölürsem ara sıra okuyun
Mısralarım boynu bükük kalmasın.
Göz önünde gölge bir yere koyun
Kara yazıların rengi solmasın...

Mısralara koca ömrü sığdırdım
Gözlerimden yağmur, dolu yağdırdım
Ecel gelip derse, kalemi kırdım
Kenarda, köşede ziyan olmasın.

Bazı mutluluğum, bazı kederim
An olur dostlara sitem ederim
Bir çam gölgesine koyar giderim
Taş koyun üstüne rüzgâr almasın.

Çok yazdım, çok sildim, budur kalanı
Çok gördüm, yaşadım yoktur yalanı
Bulursanız verin kıymet bileni
Bilmeyen boş yere nazar kılmasın...

Sona erişiyor yol adım adım
Emanettir size kalem, kağıdım
Defterimde kalsın hüznüm, ağıdım
Gelip mezarımda beni bulmasın.

Ben, gönül gözüyle âlemi gezdim
Gönüllerde yanan ateşi sezdim
Merhem olmak için içeri sızdım
Saklayın sırrımı çok dağılmasın.

Yük oldu gönlüme garibin derdi
Mevlâ’m ayırmadı bana da verdi
Yâ sabır, yâ Şâfii şifânın vird’i
Mevlâ’ya dayanın kalp yorulmasın.

Çok zaman dumanlı gönül dağlarım
Hüzün yol gösterir, söyler ağlarım
Ben kendi yaramı, kendim dağlarım
Kimsenin gönlüne hüzün salmasın.

Tamamlarız iyi, kötü hayatı
Çekerler kapıya bir tahta atı
Büyür mezarımda ısırgan otu
Söyleyin dostlara sakın yolmasın.

Nuriye Akyol
2/2/2024