Misketim Şiiri - Mehmet Tozlu

Önce onlar geldi,
Bembeyaz,
Telli duvaklı,
Dallarına kondular,
Ağaçlarımın,
Ve sonra uçup gittiler,
Yaprakların arasında,
Birkaç tomurcuk bırakarak,
Sessizce,
İçin için gülerken,
Günden güne büyürken,
Gelişirken, sevişirken,
Sevgimi hiç mi hiç esirgemedim hiç birinden,
Hem de çok sevdim,
Göz göze geldikçe gülüyorlardı,
Beni görünce bazen,
Yanağı al al oluyordu utancından,
Diğer yanağı ise sararıyordu,
Hatta kıpkırmızı oluyordu,
Gün geçtikçe,
Ama ben yine de sevdim,
Hiç yüksünmedim,
Hiç gocunmadım,
Onlara ellerimle dokundum,
Tenini okşadım,
Olgunlaşınca helalleşip,
Hiç üzmeden dalından kopardım,
Koynuma aldım,
Ve sonra,
Kağıtdan yataklara,
Sereserpe serdim,
Yerleştirdim birer birer,
Dantel gibi işlediğim kutulara,
İstifledim istifledim,
Buz gibi hanelere koydum,
Aşka birlikte seninle doydum,
Ve sonra
Uzak diyarlara gönderdim,
Sürgüne gönderir gibi,

Ey benim ekmeğim, aşım kısmetim,
Seni de unutamadım MİSKETİM.
10.04.2013