Misak-ı Aşk 2 Şiiri - Ibrahim Halil Aksoy

Aşk,
ne sönmekti
ne söndürmek.
Aşk,
ateşe gül atmak,
yandığını kimseye söylememekti.

Bir damla suyla yanmayı sürdürmek,
bir nefesle evreni duymaktı.
Yanarken bile
bir başkasını ısıtabilmekti.

Aşk,
çölün ortasında susuz kalmak,
ama yine de şükretmekti.
Dorukta nefessiz,
ama yüzü göğe dönük kalmaktı.

Teslim olana teslim,
esir olana esir olmaktı.
Ama en çok —
kendine rağmen sevmekti.

Birlikte gülmekti,
birlikte yürümek,
birlikte ağlamaktı.
Birinin yorgunluğunu
kendi yüreğinde taşımaktı.

Aşk;
dört mevsim değil,
mevsimsiz bir bahardı.
Bir papatyadan taç değil,
yürekten taht kurmaktı.

Aşk,
sevgilinin sevdiğini de sevebilmekti.
Kendini silip
bir başkasının gözlerinde var olmaktı.

Ve bazen —
bir damla gözyaşında boğulmak,
hasrette üşümekti.
Bazen susmak,
çünkü kelime, kalbi bozar.

Aşk,
yaradanın insanla yaptığı ilk antlaşmaydı.
Bir nefesle mühürlendi:
“Ben seni sevdim,
sen de sev.”

O günden bu yana
her kalp,
bir söz taşır içinde —
adı: Misak-ı Aşk.