affedin kusurlarımı...
hep 'kendi evrenim'de şekillendim
büyüdüm
kurşun geçirmez oldum
kendi gezegenlerimi kurdum
kendi yıldızlarımı serpiştirdim gökyüzüme
ay'ı gereksiz buldum
fırlattım attım.
denizleri, dağları, ağaçları
fırtınaları, buz gibi soğuğu
nasıllarsa öyle kabul ettim
her sabah erkenden
onlarla buluştum koşularımda
içime çektim, 'şifa' bildim.
benimsedim hep onları, Yaratan'dan ötürü
reddetmedim.
ve şimdi öyle büyüdü ki bu Evren
öyle çok sevgiyi iskan etti
öyle çok demirledi ki onları kendi topraklarına
havası güzel, suyu güzel, özel ki öyle çok
kardeşlerimi ara sıra da olsa
evim'e davetten başka gücüm kalmadı.
bırakamam bu toprakları
bu doğayı
ama arasıra
ben de misafir olurum...
(Şubat 2006)
Ömer DalmanKayıt Tarihi : 9.2.2006 10:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
evim'e davetten başka gücüm kalmadı.
bırakamam bu toprakları
bu doğayı
ama arasıra
ben de misafir olurum...
İnsanın Dünya'ya misafir olması, kainata misafir olması, kendi kendine misafir olması anlamlı ama; bu misafirliğin en büyük güç çarpanı misafirlik anında veya sonrasında udûl olmalı... olması gerekir.. tebrikler..
evim'e davetten başka gücüm kalmadı.
bırakamam bu toprakları
bu doğayı
ama arasıra
ben de misafir olurum...
İnsanın Dünya'ya misafir olması, kainata misafir olması, kendi kendine misafir olması anlamlı ama; bu misafirliğin en büyük güç çarpanı misafirlik anında veya sonrasında udûl olmalı... olması gerekir.. tebrikler..
TÜM YORUMLAR (2)