Misafir Şiiri - Lokman Bal

Göz açıp dünyaya merhaba dedin
Tatlı tebessümle gelen misafir
Bin bir umutlarla konuldu adın
İyiye kötüye gülen misafir

Yatırıldın sütün emdin uyudun
Bebek oldun ninnilerle büyüdün
Dünyadan habersiz paşa bey idin
Ebeveyne neşe salan misafir

Çocuktun oynadın güldün bir zaman
Dedin büyümeme daha var zaman
Baktın ki anladın kaldı dar zaman
Çocukça dünyaya dalan misafir

Çocukluktan çıktın okudun yazdın
Bir müddet böylece sorumsuz gezdin
Aklın erdi birde hileyi sezdin
Tuttuğun kopartıp alan misafir

Delikanlı oldun dedin daha ne
Şimdilik işlerin hepsi şahane
Eğlence bulmuşsun birde bahane
Dedin ki ben değil falan misafir

Evlendin medeni hayata girdin
Ne diyelim artık başladı derdin
Geçineyim diye uğraşlar verdin
Bazen tok bazen aç kalan misafir

Çoluk çocuk oldu çekilmez hayat
Çaresiz kalmışsın dayat ha dayat
Katığın nerede ekmeğin bayat
Bin bir sitem ile dolan misafir

Çocuklar büyüdü derdin katladı
Sıkıntıdan kafan beynin patladı
Huzurun kalmadı aklın çatladı
Derde gömülüp kaybolan misafir

Ağardı saçların büküldü belin
Gözlerin göremez tutmuyor elin
İstemez seni ne oğul ne gelin
Yavaş yavaş yolcu olan misafir

Çekilmez hayata battıkça battın
Hasta düştün artık yatağa yattın
Sızlandın inledin gözyaşı kattın
Günden güne eriyip solan misafir

Ne yapıp neyleydin ömrün boyunca
Şükür eyledin mi karnın doyunca
Rengin soldu Azrailli duyunca
Anladın ki dünya yalan misafir

Dünya sana bundan böyle sarmıyor
Hiçbir dileğin yerine varmıyor
Gözlerin kapandı artık görmüyor
Varmı bu dünyada kalan misafir

Vücudun sıkıldı epey gerildin
Ruhun teslim ettin yere serildin
Teneşirde elden ele verildin
Yolculuk başladı ölen misafir

Teneşirde üryan oldun soyuldun
Kefenlenip tabutuna koyuldun
Bundan sonra ölenlerle sayıldın
Sen gittin ardından gelen misafir

09.07.2007/Pazartesi