Misafir Şiiri - Tuğçe Karasüyek

gel...
otur yanıma,
bak neler anlatacağım sana
sen ki yalnızlar mahpushanesine
gardiyan olmuş gece
dinle beni!
bugün çok karamsarım nedense
ışıklar yanmıyor
televizyon karanlık
şehir tümden ceyransız
bu ışıksızlık işine gelir bilirim
karanlık besler seni
zaten sana ancak karanlık ikram edebilirim
gücenme ama aydınlığımı özledim
ses yok soğuktandır
kimse yok pencerenin ardında
şimşeğin mor sürgünü yanısıra
gök haykırıyor da korkutamıyor beni
korkmuyorum
eskiden karanlıktan korktuğum gibi
duyuyor musun?
sanırım biri ağlıyor
saatin tiktaklarına karışan rüzgarın hıçkırıkları
ayrıca çekip kolundan bulutun
anlattığı suskunluğum
yağmur ağlayışı bana
neden ki ben mutluyum
gözyaşlarım yalan sanmaki ben ağlıyorum
neden yok
hüzün de yok onlar olmadan
nedenleri imha ettim ben çoktan
özlemedim kimseyi
varlığına imrenmedim
yeniden kolay kolay sevemediğim
değer miydi acaba dinleseydi yüreğim?
daha iki saatin var anlat sende birşeyler
yalvarırım biraz ses ver
güneş hemen doğmaz ufuktan
horoz mu?
öter mi hiç şehrimde?
bu karanlık, sukunet sana hediye
diğer günler
oğlun yıldızlar ve tan
göremez oldum yalancı ışıklardan
yağmur diniyor
rüzgarla el salla ona
gücenmesin sonra sana
ne o..
sen de mi kalkacaksın?
ne olurdu biraz daha kalsaydın
yine uğra
solusun ruhum maviliği
biraz siyahi
terketme bu hiç de yalnız olmayan yüreği
şaka değil!
gülme öyle
hangi insan bekler seni böyle
sükut ben de karanlık ben de
dualar bekler kapımı
açıktır her misafire