Misafir Şiiri - Tuğrul Şenol

sen ışığınla düştüğünden beri bu pencereden
tek gözüm ılıman iklimlerinde aşkın
tek gözüm kör ayazlarında gecenin
düşmüşüm eline

bir elim yazlık sinemalarda oyuncu
bir elim koynumda
yarışır çocukluğumla gençliğim bedenimde
ikisi de birbirinden sonuncu

umutsuz mevsimlerin kralı kış değildir diye haykırır sokaklar
yüzün görünürse perdenin arasından yağan kar erimeye başlar

sen yastığına bıraktığında güzel başını
bir balon mahallenin ortasında
iplerini kopara kopara havalanmaya başlar
görürüm duvarların arkasını sanki
sonra kar yağar
kar çok yağar
öyle yağar ki unutulur pişmanlık gibi sokaklara dolan buhar
elveda söylemez niçin kırılan kanatlarımı ansızın
sonra iftiradır dalıp gidişime yakıştırılanlar

ne resimler silinir yüreklerden sinsice
ne umutlara gerçekler sahip olabilir
aşk sahibi bütün bu olanların
bense
sadece misafir