Misafir Şiiri - Nevin Akbulut

Bir kalp çiziyorum küçük ellerimle
Büyük bir itina ile

Buğulu bulduğum odanın camına çiziyorum bildiğim tek kalbi
Bir ıslık duyuyorum sonra uzaklardan
Kalbim ıslanıyor, ısınırken camlar
Beni ısıtmayan soğuk zamanlar kalbimi bozuyor
Kalbim kayboluyor misafiri olduğum bu evde

I

Kalıcı sokakların vazgeçilmez yolcusuyum
Kalbim misafir bedenimde
Ya da bedenim misafir ruhumda

Ruh uçacak
Beden çürüyecek
Kalbe ne olacak?

Bizden geriye bir şey kalmayacak
Ama sahipleniyoruz misafirken
Misafirliğimizi unutarak bağlanıyoruz geçiciliğimize
Umut bağlıyoruz iki yanımıza sarkıttığımız saçlarımıza
Sağlı-sollu umutlar

Ama benim saçlarım dağınık iki yanımdan daha çok yana dağılmış
Ve karışmış kendi içinde
Kendinden habersiz
Ve varlığını borçlu olduğu baştan

Yıkadım birbirine dolanmış saçlarımı
Kendi içindeydi kavgaları
Kendi içimleydi kavgam
Saçlarımın dağınıklığı ve birbirine dolanmışlığı gibi karışıktı her şey
Biriktirdim içimdekileri sana
Tek bir seferde harcamaktan korkmadım içi geçmiş duygularımı
İkindi vaktiydi
Güneş bu günlerde hep bu saatlerde pencereme gelirdi
Ben de çay demlerdim güneşi misafir ederdim iki kişilik koltuğumda

II

Saçlarımı taradım sonra
Üzerine çay içtim

Hep olanların üzerine, gidenlerin üzerine bir şeyler içiyorduk
Susamamak için neden ararken
Gidenler oluyordu ve bu en büyük nedendi sulamak için etrafı ve ruhumuzu
Arkalarından döktüğümüz suların ardında kalanları içiyorduk
Musluğun son zamanlarında kalan damlalar gibi
Özleyeceğimizi şimdiden hissetmeye başlıyorduk
Özlemi içmeye başladığımızda buluyorduk

III

Olağanüstü günün sıradanlığında gizliydi olaylar
Saçlarım kuruyordu
Saçlarım ıslanıyordu
Yağmur kokuyordu saçlarım, topraktan olduğu için

Gel-git zamanların gelmeyen misafiri
Yokluğuna bugün de soğuk su içtim
Saçlarımın uçlarından arta kalan damlalar gibi
Buz tutan zamanlar biriktirdim içimde
Hiçbir mevsimin ısıtamayacağının bilincinde
Donarak sabahladım

Her kış teneke sobamız yandığında
Camların buharlaşmasını bekledim sessizce

Bir kalp çizdim küçük ellerimle
Büyük bir inat ile
Kalbin içinde adın
O kadar yazdım ki adını
Bana seslendiklerinde duymuyorum artık adımı
Unuttum adımın baş harfini
Baş harfini unuttuğun hiçbir şeyin anlamı yoktur artık
Ve yeryüzü:
Yağmurda cama yazılan
Eşi olmayan
Benzerini çizemediğimiz yalnızlıklarla dolu

(On Üç Mart İki Bin On Üç 15 25)