Mirov Şiiri - Latif Epözdemir 2

MİROV

“Eger bira li pişta bira bî, meger qeza ji xweda bî.”

Mirov, rastîyek şaxşikestîye li benda jîyanê,
Li ser enîya şeve,mirov kemerbestê xewê ye.
Rojên biharê bi pele ye,zû tê u diçe
Mirov dilgirtîyê av u hewaye.
Di şevên dirêjên zivistanan
Mirov dibe gernasê xeyalan,
Îro ne do ye u siba ne bi renge îro ye bêgûman
Wext ne ew wexte, dem gûherî
Av ketîye axê êdî, kêr geyiştîye hestî.
Mirov wek bazek perr şikestîye
Di cehda man u nemanê de.
Mirov vîyanek dijrabere li ber bayê zilmê ser hildide,
Zilim serniviştek bêşerme
Dagirtîye bi ser singê keçikên Çizîr u Gewerê ve
Ku roj li wan kirin şev u bi şevan herimandin di çehvan de xewê
Mirov hasile ji dû dilop avek heram
K u di neh heyv u deh rojan de dibe goşt u hestî.
Jîyan hînî mirov dike teda u zordestî
Lê bêşensîyeke reşe bindestî.
Mirov li ser van dibe xwedî meram.