Mırmır Şiiri - Şükran Beşışık

Hava soğuk mu soğuk,
Bir ses geliyor çığlık, çığlık!
Kulak kabarttı arkada,
Yürüdü sesin geldiği yere.
Terkedilmiş kaderine
Minicik bir yavrucuk…
Bir deri bir kemik,
Simsiyah bir kedicik,
Aldı onu kucağına,
“Ah! kıyamam sana.”
Temizledi,doyurdu,
İsmini” mırmır “koydu.
Mır,mır büyüdü tay gibi oldu.
Ateş saçan gözleri
Cezp ediyor göreni.
Mümkün değil anlatmak,
Arkadaşın ona olan sevgisini…
Görmek gerek”yavrum demesini.
Onun küçük rüyası,
Sahibinin dünyası…
Çıkmadı hiçbir yere,
Tanışmadı hem cinsleriyle…
Halâ sanıyor,dünya bu kadar,
Giderken birileri,
O kapıdan içeriye koşuyor.
Hiç çıkmasın karşısına bir engel…
Dilerim hep gülsün kader.
Sahibiyle yaşasın.
Hep onun mırmır’ı olarak kalsın…