Mırıltıdan Uğultuya II Şiiri - Musa Binol

Hızlı hızlı, soluk soluğa,
Vuruyor parmaklar, sızlanıyor notalar.

Duraklamalarda sigara içiyor,
Bazen işlemeli mendiliyle gözlerini siliyor.

Bir yudum viski alıyor, soyut süslemeli kadehte,
Gönlü, umudu, isyanı bile aheste.

Antika zihninin özenle tozları alınmış,
Şu ikindiyi kucaklaması adeta rit; hep alışılmış.

Serviler süzer ışığı, şefkatli kollarda demleyip,
Bu vakit ziyadesiyle sunar huzuru, hem biraz şeker ekleyip.

Taralı saçlarıyla, aklı başında sanır onu aynalar,
En üst düğmesi bile ilikli gömleğiyle, içinde her an kırkaltılık bir hezeyan başlar.

Hemen kir tutuveren arsız manşetler gibi hayalleri,
Ki;
Öyle vadesi tükenmiştir, soluksuz doğan çocuk elleri...

Bir kadını öpmeye benzemez, tınılarla sevişmek,
Siyah ve beyazla, her gün aynı ihtirasla birleşmek.

Ya arsız bedevinin ipek üzerinde altın kol düğmesi,
Belki sevimsiz bir batılının, ahenkli yürümesi.

Yine de yassı parmaklara sahip olana kadar inanmak,
Yine de yüreğini tatmin edene kadar kanamak.

Elinden tutulmuş hayatları geride bırakmak.
Şizofreni kuraklıklara el uzatmaktı; tutunmak.

Henüz karanlıklara selam vermeden önce,
Rüyasız bir sızmayı tattı uzandığı yerde öylece...

- Güzelyurt E y l ü l ' ü