Mirasyediler Şiiri - Önder Karaçay

Hakkını ne kadar azalttın ki;
Cömertliğin bu kadar çoğaldı..

Namlusundan hızla fırlayan
Namuslu bir ölümdü hayat…

Gözlerinde ne yangınlar söndürmüştü,
O yaşlar şimdi ne diye düştü

Yeni yangınları neyle söndürmüştü

Göklerin de ateşten gözleri bile yaşarmıştı,
Islanıp biraz da üşümüştü..

Toprağın yüreği ıstırap dolmuştu

İnsanların beti benzi solmuş,
Gözleri bir boşalmış, bir dolmuş,
Belki de hayattan hak ettiklerini almış,
Dilleri lal olmuştu.

Hangi karakter zulüm karşısında
Beden ve ruh açılan yaralara ne kadar dayanabilir ki
Suskun bir fırtınayı kendinden başka kim durdurabilir

Bir insanın niyetinin ve dilinin freni
Tutmadıktan sonra..

Hayat cimri insan cömert mi
Kendine namert, başkasına mert mi

İnsanı bir tek varsa eğer erdemleri iyileştirir,
Vicdanımızı sızlatacak bir kamçı darbesidir değil mi
İnsanı uykudan uyandıran o acı

Maskelerin altındadır saklı niyetler,
Ahlak kötü insana yüktür,
Ahlaksız insan bu sebeple çürüktür.

Talihin taşları yağar bir gün başına,
Saplandı mı kaderin okları
Zalimler de doymaz yaşına

Bu acıya son vermek için mutlaka çıkar bir soylu,
Sonrası ölüm gibi bir uyku

Acıtacak tek miras
Kötü büyüklerin ismini taşımaktır,
Zamanında zalimliğe karşı çıkmamanın
Bedeli böyle bir mirastır.

Mirasyediler;
Bir asırlık mirası yediler

Önder Karaçay