Miras, Şiiri - Çağdaş Öztürk

Anne -müteveffa- ve baba-hala sağ-
Çerkez idi her ikisi de,
Aş beğenmeyip yemediğimizde
Kızarlar ve “Eşeğin ettiğini ye! ” derlerdi.
O üç harfli – b ile başlayan- şeyi
Sözle de olsa yedirmezlerdi.

Bahçedeydi evin helâsı
Küçük veya büyük, neleri geldiyse
“Bahçeye gidiyorum” derler
Öyle ederlerdi.

Edepli insanlardı hâsılıkelâm!

“Zora düşene, düşmanı da olsa,
İnsan el uzatmazsa;
Olup da vermese isteyene
Yazıklar olsun ona adam diyene! ”
Şeklinde yaşadılar ömürlerini;
Başkalarının elleri doldurdu hep ellerini.

Malın en kıymetlisi olarak aklı bilip
Âlimi sırtında taşımak isterlerdi hep;
İlimden önce gelirdi yine de edep.

Aşktan söz etmeseler de aşikâre,
Sevdiklerine baktıklarında
Sevgi fışkırırdı göz bebeklerinden.
Anamda çok gördüm bunu ben
“Adamım” diye babamdan söz ederken.

Büyük bir ihtimalle, ben de Çerkez’im!