Miras Şiiri - Selahattin Koca

Neşelen sende artık dert ortağım, yoldaşım.
Anlattıklarım sende kalsın, içinde bir sır taşı.
Bu gece yine uykumdan sıçrayarak uyandım.
Son zamanlarda, özlem ataklarım sıklaşır.

İpler koptu zihnimde, mantığım çoktan firari.
Ne doktor paklar, ne de var bu derdin tarifi.
Suç bende değil, böyle yazılmış kara talih.
Kimse duymaz çığlığımı, sağır olmuş sanki ahali.

Zor durumdayım, beni anlasaydın gelirdin.
Bu ara düşüncelerim intihara meyilli.
Başka hangi kaçık seni benden koparabilir.
Ölüm bedeni sardığında bilmem düzelir miyim.

Sanmam, ruhum çoktan terketti o virane evi.
Söndürdü içimde kalan son cılız alevi.
Bitti sahte gülüşler, bitti aydınlık dönemim.
Kapandı perde artık bu benim cenaze törenim..

Sana mirasım ardımda bıraktığım satırlar.
Adım taştan silinse de kalbine yaz hatırla.
Sıkışır ruhun geceye, üstüne gelir duvarlar.
Affetmez seni artık, dilden dökülen dualar.

Geç aynanın karşısına, bak gördüğün yabancıya.
Nasıl kıydın, büyüttüğümüz masum inanca.
Dağıttın her şeyi, yerle bir yüreğim, paramparça.
Cevap veremezsin gömülürsün o derin utanca.

Hangi şehre kaçsan nafile, gökyüzü gri, yer demir.
Peşinde vicdanın gölgesi, her gece ruhunu kemirir.
Akıttığın yaş değil, damarlarında dolaşan zehir.
Bu yükle yaşanmaz, en sağlam irade gün gelir erir.

Kapatıyorum defteri, ne adın kalsın ne de sanın.
Helal etmiyorum hakkımı, varsın yansın sol yanın.
Kurulsun darağacı, dökülsün o kirlenmiş kanın.
Sensin artık kendinin en büyük düşmanı.