Miras Şiiri - Seyhan Kurt

Ruhumun askısına asılı miras
sırrını taşımadı kimselere
suretimin çiğ karşılığını ararken başka suretlerde
heceleyerek dillerin kuytusuna düşüyordum
oysa bir akşamüstü
olmayacak duaya amin demeye hazır dilimle
kırık ve terkedilmiş bir tekne gibi kapanacağım gelmişti
anayurdum saydığım kalbinin bütün levhalarına

Kamburu çıkınca dönüşü olmayan kararlarının
Kelimelerle avutulur sanırsın içindeki ihtiyar
ve yalnızlık korkusunun getirdiği alışkanlıklar
açık bırakılmış lambalar
kısık sesiyle dinlenen rastgele bir radyo kanalı
kulaklara emanet kapı zilleri,merdiven basamakları
yani sessizliğin ve karanlığın husumetini
sabahın esneyişini duyana kadar
korkuyla çoğalıyor kaçtıklarımız
birer birer
kaybolma duygusuyla.

Kalbim, çıktığın her kapının kolundaysa
elindeyse imkanı besleyen bir cümleyi yaratmak
bir cümle
bilmek acısının var kıldığı
sonsuz,çıplak,çöl zengini
yarısında bırakılmış bir mektubun ilk serzenişi
ah başka ne tutar beni ayakta
hangi vaatlerle temizlenir bu vakitten sonra
yüreğin kantaşıyla susturulmuş yarası
umudun suları hangi adrese çekilir şimdi?

Nedir ki hayata dair ortaya koyduğumuz
yaşayamadıklarımızın yanında
Kavisli uzun bir yol gibi uzayan sözlerimizde
ne uçkur ürkekliği
ne matem soyluluğu
ne bozulmuş bir yemin
herkes kendi haritasını yitirdikleriyle çizmiş
kazandıklarıyla anlamış kendi yokluğunu
kim tutar beni ayakta bunları bildikten sonra
sırlarıyla kendine kapanan aklınla şimdi
var git
sıkılmış bir yumruk yok artık karşında