Miras Şiiri - Neşe Çavdar

6 yaşındaydım
Ve senin gözünde
Çelimsiz bir çocuktum
Çelimsiz ve masum…
Ardından gözyaşları içinde baktım.
Acıyan bakışların korkağı oldum
O kara günün ardından.
Hayattan yediğim ilk vurgundu bu
Neden gittin?
Neden kol kanat germedin acıyan yaralarıma?
Gidişinle dört mevsimim kışa dönüştü
Gözlerim aydınlığa hasret kaldı
Öylece kalakaldım özlemimle
Beni sıcak kucağından kederlere verdin.
Oysa
İçinde sen olmayan
Tek bir hayalim bile yoktu.
Yaşıtlarım korkularına çare ararken
Ben çaresizliklerime deva aradım hep
Bir zaman sonra
Korkusuzluklarımla dalga geçer oldum.
Kimsesizliğimin ardına saklanmadım hep
Öğrettiğin gibi…

16 yaşında
Kocaman bir genç kız oldum.
İlk okula gidişimi görememiştin
İlk önlüğümü
Ve onca yaşadığım ilklerimi…
Kimsesiz ve yalnızdım
Yürüdüğüm yollar bile yetimdi
Tıpkı benim gibi…
Pusulasız,
Sensiz bıraktın beni
Neden?
O kara günün ardından
Cehennemde yandı düşlerim
Küle dönüşmeyen alev yeriydi yüreğim.
Düşe kalka büyüyordum
Günler, haftaları
Haftalar yılları kovalıyordu
Bir türlü kapanmıyordu yaralarım
Deva olmuyordu söylenen onca söz.

Yaşım 24 oldu
Sensiz yetişemediğim
Koşsam da yetişemeyeceğim
Bir umudum vardı.
Sırtını döndün çocukluğuma
Bembeyaz güvecine dönüştüğümde
Bir sen yoktun yanımda
Boynu bükük kaldım.

Bak, şimdi bende sen oldum
Görebiliyor musun?
30 yaşındayım
Bakmaya doyamadığım
Bıraktığın mirası
Bırakmak istemediğim
6 yaşında bir kızım var.
Bir çocuğun büyümesini seyredememek,
Hayallerini kabuslara bırakmak,
İlklerini görememek…
Bıraktığın miras çok ağır.
6 yaşındaydı
Ve
Çelimsiz bir çocuktu gittiğimde
Çelimsiz ve masum.
Küçüğüm;
Seni 6 yaşında yetim bırakmak
Annemden bana, miras kaldı.

Neşe Çavdar