Miranda Şiiri - Tahsin Kemal

Soğuk kış günleri ısınır beyaz kurdela
Hiç beklenmeyen bir ses duyulur
Balıkçı sesleri vurur karaya
Kulakları yırtan bir ses duyulur
Entarisi gül gibi kırmızı vurur cama.

Basılınca toprağa üstünde bir çimen izi
Bir çimen izi kalır geride ve sadece.
Kimler unuttu, kimler hatırladı bizi.
Bir çimen izi gibi hasarsız ve sevgiyle.
Leylak beyaz,üstünde bir garip bahçe çimeni.

Terkederken bakmak geriye ne fenaymış
Hatırladım işte bu o güvercinin beyazı
Seyir hali bir otobüs camında dünü çalış
Geçmişi yad etmek kadar güzeli ve çok azı.
İnciler su altında daha bir beyazmış.

Seni hatırlatır bana bu oyuncak bebek
Kurmayılım kendime doğru ve salınmalısın
Bir şeytan işi bir fenalık olsa gerek
Artık gözlerini görmek için kullanmalısın.
Fidan,toprağı sever ve batar sevinerek

Sazlıklar kadar yalnız ve kalabalık
Kargalar sürüyle uçar bilirsin
Kollarım güçsüz ve başımda sarık
Sen gördüğüm yabancıların en güzelisin.
Nar çiçeği narin yokluk içinde varlık.

Anlıyorum evet seni artık daha iyi
Bilinmez değil ki uzak sadece
Yağmur yağarken uzat ellerini
Adın sıcak adın bir harf iki hece
Anlıyorum evet seni artık daha iyi

Demir döven ustanın suyu hazırdır
Ben, ah ben bir garip bir garibim
Ver ellerini belki bu son fasıldır
Orakla biçilmeyen çimeni neyleyim
Zindan soğuk,gözlerin zindan karasıdır.

Dağların vahşiliğinde ararım seni
Ve bir suyun berraklığında
Nasıl bakıştır o içimi görür gibi
Sırtlanlar ve kargalar bağırdığında
Leylak beyazı ve bahçe çimeni.

Yaprakları yeşil görmeli insan
Sonbaharda dökülenleri değil
Denedim sana yetmedi hiçbir lisan
Hiç olmazsa sevdamın önünde eğil
Israrla ağlamaz hiçbir ağlayan.