Mirâc: Kürsî, Rûh, Arş Şiiri - Uğur Benek

Mübârek ayağıyla Tâif'den dönen Resûl,
Zeyd'i eve yollayıp, yürüdü usul usul...
Dilindeki duâyla, düşmanın takibinden
Kurtuluşa ermesi, armağan Habib'inden.
İki cihan sultânı, Ümmi Hani'ye gitti.
Nebi'yi gören hâtun, O'nu misâfir etti.
Abdest alıp huzûra ermek için Muhammed (sav)
Yemek bile yemedi, namaza etti niyet.

Kırık olan kalbini tedavi etmek için
Cebrâil'e emretti cânan Rabbi'l Âlemin.
Süslü kanatlarıyla, başındaki tâcıyla,
Resûl'e gitti melek, Allah'ın ilacıyla.
Kutlu peygamber için sekiz cennet açıldı;
Melekler sıralanıp, semâya nur saçıldı.
Coşkun deniz ve rüzgâr sükût hâline erdi.
Nuh, İbrâhim ve İsâ, üç şeydâ peygamberdi.
Alnında kelime-i tevhîd yazılı binek;
Kırk bin yıl beklemişti, Burak adlı mübârek.
Muhammed (sav) uzanmıştı, karanlık odasında;
Rabbi beklemekteydi, cennetin kapısında.

Belinde yâkut kemer, dört yüz incili âsa...
Ayağı zümrüt nalın, Cebrâil miydi yoksa?
İnsan şekline girip, çıkageldi Cebrâil;
Öyle nurlu bir yüz ki... Güneş sefil, ay sefil!
Peygamberin yanında, en derin tefekkürdü...
Ayaklarını öptü, sonra yüzüne sürdü.

Ne büyük bir saadet! El ele tutuştular;
Beytullah'ın içinde Allah'la buluştular.
Zemzem ile yıkandı, göğsü açılıp o an;
Resûl'ün o tertemiz kalbine girdi cânan.

I.
Göğün ilk katındaydı, bekliyordu ilk Nebi.
'Hayat denizi' denen, rahmetin zâhir dibi!
Nurdan melekler ile Âdem aleyhisselâm,
Kıyamda duruyordu, hepsi verdiler selâm.

II.
Yahyâ ve İsâ, rükû edâsında idiler,
Göğü nûra gark eden, iki peygamberdiler.

III.
Aradılar Yusuf'u, Kenân'da ağlayarak;
O ise cennetteydi; secdede çağlayarak.

IV.
Nurdan bir açma kilit, saf gümüşten bir kapı...
İdris ve Azrâil'in dergâhıydı o yapı.
Resûl'e mescid oldu, kızıl yâkutlu bina.
Orada farz olmuştur, Cumâ denen müstesnâ.

V.
Hârun aleyhisselâm, göklerin erkânıdır.
Burası namazların müptelâ ezânıdır.

VI.
Mikail'le bekleyen, bahrî peygamber Mûsâ...
Fahr-i kâinat için Arş'a yükseldi âsa.

VII.
Şânı yüce peygamber, İbrâhim'in katında...
Gelmiş ve geçmiş hepsi... Ziyâ var hilkâtında!
Cennete ağaç diken, İsmâil'in babası...
Kitap kitap yazılan ikbâlin elifbâsı!

...

Kürsî, Rûh, Arş âlemi, gezildi refref ile.
O katlara Cibril'in gücü yetmedi bile!

Rabb'e şükürler olsun! Resûl'ün visal ânı...
Bu öyle bir lahza ki bir boşluğun zamânı.

Vedâ faslı başladı; ulu Nebi dönüyor...
Işıldayan yıldızlar, o an bir bir sönüyor!

Tüm şehir uykudaydı, eve indi Muhammed (sav)
Allah'ın bir lütfuydu, menzildeki letâfet.
Çalkalanmakta hâlâ, tertemiz abdest suyu...
Yatağın soğumamış; yoruldun Nebi'm, uyu!

Bu Mirâc ile âlem, Resûl'den bir gülşendir;
Gülşene giren mü'min, Arş nûrundan rûşendir!