Miraç-ı Hazreti Muhammed

Mekke’de “Hüzün yılı” gariptir mahzun Nebi.
Acılara gark olmuş, yüreği püryan gibi.

Aylar, “Eşhur-i Hurum” gün Receb yirmi yedi.
Hatim denilen yerde bir teselli bekledi.

Dertlerinin dermanı, Cebrail’dir tabibi.
O’nun göğsünü yardı hikmetle doldu kalbi.

Rabbinden geldi davet. Cibril getirdi haber.
Resul Burak’a bindi. Cebrail oldu rehber.

O, Burak ki, at gibi beyaz bir binek idi.
Rabbinin emri ile cennetten gelmiş idi.

Gecenin bir vaktinde, karanlıkları deldi.
Mescid-i Haram’dan, Mescid-i Aksa’ya geldi.

Bütün peygamberlerin hepsi tazim eyledi.
Muhammed Mustafa’ya izzet ikram eyledi.

Orda geçip mihraba cümlesin oldu imam.
İki rekât namazı, Aksa’da kıldı tamam.

Sonra arşa çıkacak bir merdiven kuruldu.
Cebrail’le birlikte gök kapısı vuruldu.

Yedi kat semadan da geçerlerken ileri.
Onlara selam verdi, gördü peygamberleri.

Merhaba gelen kişi Ya Muhammed dediler.
Bize şefaat eyle kan-ı Ahmed dediler.

Gördü ol gecede ki, gökte bütün melekler.
Kimi rükû, kimi secde, kimi kıyamda bekler.

Sidre-i Münteha’dan geçer iken ileri.
Refref O’nu götürdü, Cebrail kaldı geri.

Beyt-i Mamur göründü, her taraf arşı felek.
Onu ziyaret eder her gün yetmiş bin melek.

Üç içecek sunuldu, biri bal, süt ve şerbet.
Sütü tercih eyledi ol Resul-ü Muhammed.

“Aşikâre konuştu, gördü Rabb-ül İzzeti.
İnşallah ahirette öyle görür ümmeti.”

Günde beş vakit namaz, bize kılındı Miraç.
Kulluğuna kabul et, mücrim lütfuna muhtaç.