Mira Şiiri - Bilal Karaman

Seni aşkın narında yakmışlar da
Yüzükoyun bırakılmışım toprağına
Heykel tıraşın beton artığı tozlarında
Kanadı kırık kelebeğin ayak izleriyim mira

Küllerinden esen duman çekiyor gözlerimi
Kaftanı safir gecelerde
Petunyasız düşler anlatılıyor
Saçma sapan geçiyor merasimin korosu
Kendi bildiğince gidiyor
Ay’ın ulaşamadığı yerde bulutlar
Ben bana kalıyorum aşk kandırılıyor mira

Senin çiğ beyaz tenini kutsuyor aklınca
Yeni yetme hikâyeler avcısı

Niçin anlamak istemiyorsun
Bir yara kanayacak mı hep böyle
Ellerinin kanı çekiliyor
Her gün bir oyunun
Figüranı haline dönüşüyorsun

Ah mira ah
Hayallerinin şehrinin
Sırra kadem sokaklarında
Toz duman kalıyorum
Senin gözyaşlarında
Can bulmak fıtratıma ters düşüyor
Gören kör
İşiten sağır
Dili olan ahraz divaneyim
Üzerimden sular geçip gittiğimde
Bir gün beni anlayacaksın biliyorum…