Minör Ayrılık Senfonisi

senin suskun karasızlıkların
benim durup bekleyen kanayan içim
anlamlandırdığım ama kıyamadığım..
bildiğim ama kendimden sakladığım..
huzursuz çırpınışların..
sesinin hüzünbaz iniş çıkışları..
kalbimiz minör agresifken,
ömrümüze yansıması bileşik ömrümüzün..
majör depresyon..
seni çok sevdiğimi söylediğimde,
ilk defa bu kadar gerçek olan
arkamıza gizlenmiş ayrılık..

sana giderken bişeyler unut demiştim bende,
ne bileyim sıcaklığını,
başının izini yastıkta,
aynalarda aksini,
içinde içimi,
beni unuttur hayata öyle git demiştim..
yeni bir yaşamak istemiyorum..
gidişinde unuttur tüm duyguları,
öyle git demiştim...

sana hiç ihtiyacım var dememiştim,
seni seviyorumdan öte,
gereklilik kipleriyle sevmemiştim seni,
sevda çekimli fiillerdin..
şimdi yakıp söndürme bakışlarını içimde
yeşil bir yangın çıkarma..
çarpışırken tenimde varlığın ve yokluğun..

sınırlarım yoku evet sanrılarım,
ve hapishanelerimde sevda için..
kıskançsam aynalaraydı öfkem.
bi bende bide gümüşün sırrında aksin
gerçeğinden gerçekti..
ben seni yudum yudum yansımaya çalışırken
aynada her sekişinde tüm varlığındı
yansıyan..

yüreğinde anne şevkati uyandıran bir çocuktum
dilinden tanrının dökülmesini seven bir ateist,
öfkesiz tüm düşüncelere,
dokunsan tüm tanrıların elleriydin bedenimde.
unuttun kuyuda yusuf..

yüreğinde şevkat uyandıran bir çocuktum
papağan tüneğiydim kadın yüreğinde
ne çok haykırdım seni,
sana duyurabilmek için seni,
korktun..
benden seken kendi sesinden korktun..
dedimya papağan tüneğiydim kadın yüreğinde..
banada tekrar ettirmek için sözlerini..
ama ne öğrendimse kadınlardan öğrendim..
acıyı, kanamayı, parçalanmayı,
yeniden yaratılmayı..
kadınlardan öğrendim,
seviyorum dediğin anda ayrılmayı..
sevdanın bir tehdit olduğunu,
bildik ömürler için...