Minnet etmem gerekirse eğer minnettarım

bahçede nar ağacı vardı,gölgesinde ben vardım
başımda dizlerin,sen bana yar olmazsın
yirmi ikisiydi mevsimin aylardan cumartesi
radyoda fransız ulusal jandarmasının bayrak teslim törenini kutluyor haber bültenleri.
niye böyle zamansız yaşandı her şey?
mesela neden bu kadar erken yitirdim diz kapaklarını biraz daha öpseydim
insansaydım alelade bir günde ölebileceğime,ölebilirdim de.
mesela gülünç bir ölümle öldü deniyor jean valijean için aman ne trajedik!
oysa ki hugoyu ben çok severim sevgilim,seni de.

bizler tarihin ortanca çocuklarıyız
ondan komodinde silah saklardı babam biz küçükken
ölüm heybemde ağırlaştırılmış bu gözlerinin meryem hali
beni öp, sonra şiir beni.
ne yazık ki iki dizenin tan yerini ağırtmasıyla şair olunmuyor ki!
oysa bir günün her saati kelebekler için mayın tarlasıdır sevgilim
ne olur artık kelebekleri öldürmeyin.
merdiven bulursam yolda altından geçeceğim
bir kaç karakedi bulup şans dileneceğim
ben de istiyorum ömrüme çocuk sesleri değsin.
hani olur ya,biraz cemal süreyya okumak ister canım
bazen cemal süreyya olmak isterim
bir küçük kız çocuğu isterim yaramaz
mümkünse gözleri sana benzesin.
sahi,bir şiirle oluyor mu bunlar
bilmiyorum ben ölürsem kim ağlar tanrım lütfen annem gülsün biraz.
ancak bildiğim tek bir şey var
bana yok ırkıma yok izmihlal!

tam ortasındayım ömrün rabbim her şey için minnettarım
gözlerindeki o meryem halini bır kasım gecesi dar ağacında sallandırdım
belki ondan elimden hiç gitmeyen kan ve gözlerimden akıtamadığım pişmanlıklar var
eskitilmiş fatalitem bir de şeyhim oldu günahkar.
pişmanım, pişmanlık mukaddesidir mukadderatın
çünkü komodinde silah varsa ikinci perdede patlar.