Minik Serçe Şiiri - Nadir Kaya

Bu fotografi gorunce, arkadasimla yemek yedigimiz bir an gozlerimin onune geldi. Restoranin acik alaninda yemeklerimizi yerken, serceler surekli etrafimizda ucusuyor, masamiza konuyorlar, ellerimizle ufaladigimiz ekmek kirintilarini sevincle yiyorlardi. Lokantaya gelen musterilerle dost olmuslardi. Hergun yeni yuzlerin geldigi lokanta’da onlar her gelen yeni yuzlerin arkadasiydi; yani insani arkadas edinmislerdi. Yadirgamiyor, hemen dost oluyordunuz. Eskiyi anlatan ne kadar oykunuz varsa, eskiye dair ne kadar resminiz varsa ve hatta hayaliniz, hepsinde sirin bir ev, evin bir bahcesi, bahcesinde agaclar vardir. Agaclarda kuslar vardir, en cok serce olur, sen sakrak, aceleci kipir-kipir; yasama sevincimiz artar onlara baktikca ve en onemlisi dostturlar bizimle yuzyillardir. Iste bu resim bana, baska bir seyi gormemi de sagladi o aniyla birlikte. Artik evlerin ne bahceleri nede agaclari var. Hizli ve hoyratca yeni evlerimizi, yeni isyerlerimizi, birbiriyle yarisircasina kentlerin dort bir yanina dikerken, bu dostlarimizi elbette unuttuk. Oysa, bir dertleri vardi, anlatmak istedikleri; o lokanta’da yanibasimiza geldiklerinde. Biz bir parca ekmek kirintisi verip yine icimizdeki o sucluyu memnun etmeye calistik. Aslinda, o ekmek kirintilarini o minik sercelere degil, vicdanimizin onune atiyorduk. ***Yurtlarindan, yuvalarindan edilen binlerce hayvan dostlarimizin bir sesi bir direnisi degilde nedir su resim? Bu amansiz, bu hoyratca tuketisin ve tukenisin onunde durun diyor artik bize. DURUN! KIRMIZI YANIYOR Not: Bu siiri bir resmin altina yazmistim, resimde trafik lambasi ve tam kirmizi isigin altina yuva yapmis minik bir serce vardi.