Minik Kız Şiiri - Yusuf Gülsar

Minik bir kızdı gülümsüyordu
babası gezdirmeye götüreceğini söylemişti
annesi giydirmişti en güzel elbiselerini
küçük kız beyazlar içindeydi
yüzünde güller açıyordu zavallının
bilmiyordu diri diri toprağa gömüleceğini
babası tuttu minik ellerinden
götürdü park diye avuç kadar mezarların olduğu yere
sarılmıştı babasının bacaklarına
yüzü yinede gülüyordu ama bilmiyordu
küçük kız bitane mezar göstererek sordu
baba bunlar neden yüksek altlarında bir şeyler mi var
babası cevap vermeye yeltenmeden bir çığlık duyuldu
yeter baba yeter atma toprakları üstüme
bir yavrucak daha gömüldü
bir kız daha öldü
küçük kız koşarak gitti çığlığın geldiği yere
bir baba ağlıyordu elinde kürekle
bir annenin feryadı kopmuştu
yerde minicik bir tek terlik vardı
belliydi diğeri de ayağında gömülmüştü
babası gelmişti küçük kızın yanına
tuttu elinden götürdü kazdığı mezarın başına
sıra ondaydı
küçük kız dizlerinin üstüne çöktü
minik elleriyle babasının çamura bulanmış pantolon paçasını temizliyordu
babası hadi gir içine gir diyordu
çocuktu işte anlamıyordu
her şeyin iyisini babası biliyordu
kahramandı onun gözünde
girdi küçük kız mezara
uzan dedi uzan
uzandı küçük kız baba taş battı belime diyordu
baba duymazlıktan geldi
bir kürek dolusu toprak attı küçük kızın suratına
baba yapma diyordu yapma
beyaz elbiselerle gömülüyordu
bir çığlık daha duyuldu semada
bir çığlık daha duyuldu yedi kat göklerde
bir yavrucak daha gömüldü bir kız daha öldü….