Minik Herkül Şiiri - Mehmet Cüryani

Hava zerresine ibretle bir bak,
Ruhuna zerreden örülür şafak.

Akılsız, şuursuz, camit bir zerre,
Nasıl görev yapar; gönle şule yak.

Sanki maharetli bir işçidir o,
Tezgah hayvan, bitki, hatta şu ot bak.

Fotosentez bilir, kemosentez de,
Her canlı fabrika, o usta, çırak.

Televizyon, radyo, binlerce yayın
Dilini biliyor nakleder tak tak.

Nereden öğrendi bu zerre acep,
Bunca zor görevi, ta döner bu çark

Bize İngilizce öğren deseler,
Ömürde gül biter dil kalır cavlak.

Bir de gönderseler ağaç içine,
Kalırız o işten bigane, ırak.

Zira her bir ağaç, her bir canlının,
Vücudu fabrika; gösterir çok fark.

Ya şu toprak içre, her bir zerrenin,
Yaptığı işlere olmaz mı merak.

Bir avuç toprağa ne ekersen ek,
İster gül ve sümbül, istersen zambak.

Bütün tohumları tanır bu zerre,
Tanımasa nasıl büyür dal, yaprak.

Halbuki tohumlar maddesi aynı,
Hidrojen, oksijen, karbon, azot; bak.

Bak da anla farkı, hangisi, nedir,
Pek derin düşünme olursun helak.

Peki bu zerreler nasıl bilirler,
Bu tere, şu roka, bu da ıspanak.

Onlara verilse bu bilgi eğer,
Zerre Eflatun’a atardı çok fark.

Eflatun nerede, Sokrat nerede,
Nerede şu ölü, aciz-i mutlak.

Öyleyse hava, su, topraktaki sır,
Verilse zerreye, o veren ahmak.

Kendisi yapamaz bu yüksek işi,
Zerreye yüklüyor, akılsız, salak.

Bir kulübeden kumaşlar çıksa,
Ne zaman içine ot, kemik atsak.

Şaşarız değil mi, deriz şunu da,
İçerde kim vardır, hele bir tut bak.

Kulübede görsek bir kişi yaşlı,
Kör, topal ve sağır, felçli ve çolak.

Deriz bu işi bu adam yapamaz,
Buna yardım eden vardır muhakkak.

Peki şu binbir iş, zorlu hüneri,
Sağır, kör, akılsız, zerreye vermek,

Nasıl akıllılık, nasıl izandır,
Olmadan yardımcı bu işte Hallak..

Ey kalbim gördün mü silinmez mührü,
Her iş, her hadise bir imza -yı Hak.

Bir şeyden her şeyi, her şeyden bir şey,
Yaratan her şeye Hakim-i Mutlak.

Ona bağlanırsa, emir dinlerse,
Minik zerre olur Herkül’e ramak.

Bu gözle, gönülle seyret alemi,
Yüreğe taht kurar iman-ı mutlak.

.

.