Minik Eller Şiiri - Hatice Kelleli

Artık herkes umudu kesmişti...
Geceyi aydınlatacak yıldızlara dahi yer verilmemişti...
Yolculuk vardı...
Kesin deniyordu hakkımda,
Kesin,
Umuda dair tek bir söz duyulmuyordu...
Bense eriyordum her geçen gün...
Takatim kalmamıştı artık,
Birşeyler yapmalıydım,
İsyan etmeliydim belkide...
Susuşlarım ızdırabın pençesinde sürükledikçe yüreğimi,
Kanıyordu içim farkettirmesemde,
Gecenin davulları çalıyordu etrafımda...
İnadına ışığımı gölgelerle kapatmak istiyordu sanki insanlar...
Mecalim yoktu...
İçimden haykırmak geçiyordu,
Sesimi çıkaramıyordum,
Her geçen gün biraz daha sayılıyordu sanki karşımda,
Takvim yaprakları değişiyordu...
Yolculuk yaklaşıyordu...
Uğurlamaya hazır bir avuç insan içinde
İçim sızladıkça sızlıyordu...
Doktor küçük bir umut diyordu,
Çevremdekilerse imakan vermiyordu umuda...
Konuşmuyordum artık,
Böyle sersefil bir ruh halinde,
Böyle mecalsiz,,,,
Böyle yapayalnız kalışıma çıkaramıyordum sesimi,
Tükeniyordum her geçen gün zaman gibi...
Artık gözlerim şiş uykusuz gecelerin bekçisiydim...
Umudumu bende kesmiştim herkes gibi...
Çare yoktu...
Çaresizdim....
Bekleyişlerimin sonuna yaklaştığımı hissediyordum
Artık zaman kalmamıştı...
Derim kemiğime yapışmış,
Gözlerim genç yaşta çizgilerle donanmıştı,
Artık vakit kalmamıştı sanki,,
Acımaklı bakışların altında biraz daha eziliyordum
Artık ağır geliyordu beklemek...
Olsun artık diyordum beklenen olsun,
Yorulmuştum...
Artık bende umudu kesmiştim yaşamdan...
Hatıralarımı açmış öylece bakıyordum çerçevelere...
Artık toplamalıydım ne varsa bana dair
Bavulumu hazırladım...
İçimde garip bir korku...
Zamanın dolmasını beklemeye koyulmuş,
Öylece bekliyordum...
Doktor şansını dene sonuç farketmez desede...
Umutsuzdum, parçalanmayı göze alamıyordum artık
Camın kenarında,
Boş gözlerle bakıyordum dışarıya,,,
Soğuk bir hastanenin bahçesinde
Kaybolan günlerimi arıyordum sanki..
Birden gözüme o çarpmıştı,
Zeytin gözlü bir kız bana bakıyordu umutla,
Sanki bişey anlatmaya çalışıyordu,
Bense mecalsiz çökmüş karşısında,
Eliyle beni çağırmıştı,
Aylardan sonra ilk kez bahçeye çıkmıştım,
Uçurtmama yardım et beraber semada dolaştıralım
Umudumuzu göklere salalım diyordu gözleri...
Şaşkınlığımla tutmuştum minicik ellerini,
Meğer yaşam minicik bir yürekte saklıymış,
Annesi gözyaşlarıyla yaklaşmış konuşmaya çalışıyordu,
İlk defa...
İlk defa seninle konuştu diyordu...
Şaşkınlığım artmıştı...
Önce kendimi toparladım sonrada dinlemeye başladım,
Oda benim gibiydi,
Umutsuz denilmesine rağmen uçurma yapmış,
Dolaştırıyordu umudunu göklere...
Minicik eliyle ellerimi tuttu önce,
Sımsıkı kuvvetlice...
Gözleri gözlerimde,,,
Haydi gel beraber gidelim sona diyordu sanki,,
Bense gözyaşlarında minicik yüreğin sözlerinde,
Beni bırakma korkmayalım dercesine sarılmıştı sımsıkı,
Sanki ben çocuk oysa koca bir yürekti...
Elimden tuttu,
Buz gibi odaya girdik beraberce,
Beraber çıkacağız demişti,,,
Gözlerimi açtığımda karşımdaydı
Yatağında kafası sarılıydı,
Doğduk beraberce güne,,
Biz güneş olduk diyordu titrek sesiyle...
Umudumu yitirişimin ışığıydı
O benim hayatımın en başlangıcıydı....
Bugün onca umutsuz zamanı gözden geçirdim,,
Umudun ufak bir yürekte olduğunu görmeyen gözlerim,
Doğumun şaşkınlığında yüreğimle,
Bugün umudun her zaman var olduğunu öğrendim,
Küçük bir kızın sevgi dolu elleriyle...….

Hatice Kelleli

Umut daima vardır.Yeterki çıkarmasını bilelim ortaya…Bazen çare ufak bir cesaretle başlar….