Minik Şiiri - Efecan Kıymaz

Elleri doldurmaz avuç içlerimi,
Kendiyle insanlığı da karaya vurmuş bir bebek,
Ağlatır bedenini iten dalgaları, yelleri.
İşgalden sağ çıkamamış milletsiz bir melek.
Umrumda değil bayrağın, dinin, tenin ne renk,
Neler vardı bir bilsen bu hayatta görülecek.
Yaşasan belki de senin için zor olacaktı,
Böylesi de hayırlı değil...
Birkaç gün ilk sayfalar seni ağırladı,
Gözümüzün önünde 2 yaşında bir ceset vardı,
Dalgalarla dövülmek ağlattı seni,
Oysa Bodrum'a geldiğinde ne ciğerin ne sesin vardı.
Görüntünle sarsıldım hayat bana dardı,
Gerçek şu ki insafsızların umrunda değil.
Senin gibi ne canlar parçalar sol yanımı,
Lakin amansız bu deryalar, elimde değil.
Birkaç gün anar kayboluruz ortadan,
Unuturuz aptal gibi, devam ederiz havadan sudan.
İnsanlığın ayıbı büyük, başım eğilir utancımdan,
Seni de sularda kaybedip insanlığa rezil ettik.
Bilmem seninle ruhları boğulan anan baban sağ mıdır,
Onların da senden sonra akılları yitik.
Ve aklıma geldin bir anda,
Yazdım boş bir sayfaya seni bir yandan,
Belki bu mısralar kadar yaşanmışlığın yoktur amma,
Kusura bakma minik.