Gece soğuk...
Gece uzun bir ömür kadar...
Ay başlamış yine küçük kandırmacasına,
Güneş karanlık bir köşeden izliyor kıs kıs gülerek onu...
Evlerin ışıkları tek tük yanıyor,
Anne ben büyüyorum galiba,
Baksana boyum seni geçti bile.
Yolda yürürken elini de tutmuyorum artık,
Karşıdan karşıya kendi kendime geçiyorum
Canım dondurma istiyorsa
Kendim alıyorum
Tutunabilseydim gözlerindeki karanlığa
Uzatabilseydim başımı gözbebeğinden içeri doğru...
Işık sahte, bir yansımadan ibaret sadece;
O, ateş ve güneş ama sen değil.
Sen karanlıksın, görünmeyen.
Hiçin içine gizlenmiş sonsuzluk...
Bazen ne düşünmek ne de zamana bırakmaktır çözüm...
Yapabileceğin tek şey elinin tersiyle silmeye çalıştığın gözyaşlarına izin vermektir.
Sen önündeki tüm yolların kapalı olduğunu düşünürken,
Gözyaşları her zaman bulur gidecek bir yol kendine.
Çünkü hiçbir kavşakta bekleyip düşünmez, sadece ilerlerler.
Belki de bu yüzden içimizdeki yaraları iyileştiremese de,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!