HAYALLERDE KAYBOLMAK!
Dostum’a…
Eflatun akşamlarda buz kesmiş ellerimizi ovarak söylediğimiz şarkılar kadar eskiydi seninle dostluğumuz…
Şimdi kimbilir nerdesin?
METROPOLDE YAŞAMAK
Küçük bir şehrin gecesinde bindiğin otobüs,bir sabah gözlerini açtığında büyük ve sisli bir kentin ortasına bırakıverir seni.
Okulun ilk günü anne babanın seni oracıkta bir başına bırakıp gittiği günkü duyguların gelir aklına…
Korku,bilinmezlik,cesaretsizlik ve bunun gibi bir sürü meyus duygu.
Ürkek bakışlarla bakakalırsın öylece yanından geçen insanlara ve onların sana uzak yaşamlarına…
Teselli cümleleri kurarsın zihninde,bu da geçecek,alışacağım! ..
MUHASEBE
Ayaklanma başlatır iç çekişlerin zaman zaman, isyan eder mantığına ve önsezilerine karşı. Bir ışığın altına oturtup sorgular. Yanlış mı yapıyorum dersin o zamanlarda. Bir suçluluk duygusu hissettirir, işkenceye başlar…
Eski insanların döve döve içinden şeytanı çıkarma ayinlerine benziyor belki de bu biraz. Acı çekerek kendini sorgulamak!
Neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlamak çok güçtür,beraberce yoğrulmuş birbirine karışmış bir sürü duygu,ömür yeter mi onları ayıklamaya? ..
Kaybolan hayallerin karanlığında ufacık bir ışık belirir kimi zaman, ışığa koşarsın, sen koştukça ışık uzaklaşır, uzaklaştıkça terlersin ışığı kaybetme korkusuyla.
Sonra yorulduğunu fark edersin. Bir maratonda gibisindir. Yanından onca insan gelir geçer, onlara bakakalırsın, hayatlarına…
SEBEPSİZ DÜŞÜNCELER…
Sonbaharın sarı ceketini giyindi yine sefil şehir.Bulutlar hapşırmaya başladı bile çoktan.Her hapşırdığında kırağılar yağıyor yazdan kalma sevinçlerin üzerine.Hasta bir adamın sararmış ve bitkin halini andırıyor bu hali…
Vakit gece!
Her arabesk şarkı sonrası içim tekrar tekrar kararıyor.Bu insanları bunca karamsarlığa iten nedir acaba? Allah o kadar mı uzak bizim yaşamlarımızdan? ..
Uzaklardan ışıklar dokunuyor gözlerime.Gözlerim uzaklarda donuk tıpkı bedenim gibi.Geçmişe ait hayaller dolanıyor gözümün önünde.İşte radyoda bir şarkı “ölümden başkası yalan”… ölüm düşüyor düşüncelerime.Daha bir üşüyorum…
Vakit gece!
Umuttur hayatın besini...
Hayallerimi çöp kutusuna atmadan önceydi. Bir menekşenin masumiyetinin saf halini taşıyordu ruhum.Hayaller o kadar eskimemisti,çogu yoktu bile.
Sokak kedileri daha bir iştahla karıştırıyorlardı çöpleri. Simitçiler daha bir hevesle bagırıyorlardı, sabahın serinligini içlerine çekerek.
Hayat yükü diye bir sey yoktu henüz ortalıklarda. Günes yine her dogusunda umut dagıtıyordu insancıklara.
Bir gülün üzerindeki küçücük bir çig damlası büyük ilhamlar veriyordu sair görünümlü, abartı hayranlarına.Yüzlerce siir yazabilirlerdi sırf bunun üzerine.
YARININ YANAĞINA YAPIŞTIRILMIŞ YALANCI ÖPÜCÜKLER
Bembeyaz düşlerin masumiyetinden sıyrılıp kokmaya başlamış başkasının öldürdüğü cesetleri saklamaya çalışıyoruz. Bu bir işgüzarlık mı bilmiyorum.
Garip bir vazife üstlenimi belki de bizimkisi, yalancı tebessümler giydirdiğimiz yüzümüzle garip bir kurtarıcı görüntüsü oluşturuyor bu halimiz.
Belki de içimizde bastırdığımız ve dışa vurulmasından korktuğumuz aykırılıkların başkalarında yaşanması bizi bu vazifeye itiyor için için. Her suçu kendimiz işlemiş gibi gocunuyoruz böylesine.
Cesetlerin bir gün kokacağını düşünmeksizin yalancı merhametler dolar narsist yüreklerimize zamanlı zamansız.
Ve müsvette umutlar doldururuz kurtarmaya can attığımız insancıkların cebine son bir gayretle; Kendimizin bile inanmadığı emin olamadığı sözcükleri cömertçe sunarız“yarın bugünden çok daha iyi olacak emin ol”.
Soğuk bir kış gecesi,mor renkli gökyüzü ve soğuk bir oda,işte bunlar itti beni yazmaya...
Ama hiçbirşey duygularım kadar üşütmüyor beni,kalbim tekliyor.İğreti gülümseyişler saçıyorum etrafa.
Bir tablo gibi sanki asılı duvarımda yalnızlık,her sorumu yanıtsız bırakıyor bu duvarlar.Yazılar yazıyorum duvara,ama çoğu zaman içimde biriken sözcükleri.Biliyormusun onları sana benzetiyorum zaman zaman.Onlarında senin gibi söyleyecek hiçbişeyleri yok! Öylesine sessiz kuşatmışlar odanın etrafını,amaçlarını bilememeksizin! Tıpkı senin sevginin kalbimi kuşattığı gibi.
Anlam veremediğim bir sessizlik hep devam ediyor nedense?
Senin için yazdığım cümleleri birleştirsem eminim sana çoktan ulaşırdım.Ama sana ulaşmak için hiçbir çabam yok.Kar yağıyor yollarıma sana ulaşmayı düşündüğümde.Gittikçe imkansızlaşıyorsun!
Diğer yandan ne kadar uzaklaşmak istersem o kadar yağıyorsun düşüncelerime sağnak sağnak.Bunun için henüz bir formülüm yok.Duvarda kalmış bir kaç cümlesin şimdi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!