Mine! Şiiri - Ender Günçelik

Yazılacak her şeyi yazıyorum
Biliyor musun ben artık seni bırakıyorum
Terk edip gidiyorum buraları
Aslında dönüp de gitmem ardımı
Ama artık çekemiyorum, dayanamıyorum
Mine ben ölüyorum…….

Herkes sen mi olur? bu kadar mı benzersin herkese
Hayal desem değil, gerçek desem değil
Sokulup yanlarına biraz utangaç biraz çekingen
Affedersiniz siz mine misiniz?
Ama biliyorsun sen değil hiçbiri, sensizlik değil
Sanırım, sanırım mine ben ölüyorum

Her gece karanlıklara gömüyorum kendimi
Güneşin olmadığı, insanları hüzün kaplayan yere
Tanrıya küfredercesine, kaderi ezercesine
Aldığım nefesi senle içime çekercesine
Tenimi soğuturcasına her gece içiyorum
Galiba mine galiba ben ölüyorum

Ne kanser ne verem ne de hastalık bunun adı
Sevgi de değil, aşkta değil benimkisi
Tapmak gibi yoluna kanımı dökmek gibi bir şey benimkisi
Şehirlere versem adını, kadehimdeki rakıya versem
Dünyaya versem inan içimde hala kalır adını koyamadığım
Ama mine ben artık ölüyorum

Saymaya kalksam zamanı öyle kısa ki değmez
Ha bugün ha yarın çeker giderim ardıma bakmadan
Bekle bak çok az kaldı, hissediyorum
Yavaşlıyor kalbim nefesimin kesilmesi hayra alamet değil
Dersen ki yalan dünyan senin, yalanlaşmış toprağın
Ciddiyim mine ben ölüyorum

Sadece gitmeden yapılacak birkaç işim kaldı
Sana son gözyaşımı vermeliyim, düşmeli yere sesiyle
Sonra gidip kazmalıyım mezarımı, ellerimle avuçlarımdan akan kanla
Ve gitmeden buradan son kez nefesinin sesine muhtacım
Bir gün bu şiire noktayı koyduğumda
Bil ki mine ben ölmüş olacağım,