Min'el Aşk Şiiri - Canan Özanaç

Vebali boynuna kederlerimin,
Issız ıssız duruyor tenhalarda yüreğim...
Kâh orada kâh burada,
Selama dursun min'el aşk....

Sen dağ, ben ırmak
Sen ateş, ben su
Sen güneş, ben toprak..
Sen vuslat, ben hasret...
Selama dursun min'el aşk

Vebali boynuna bu sensizliğin...
Yarasından 'yâr' damlar kalbimin...

Gece sustu;
Zifir zindan odam,
Kabrimde kendiliğinden biten güllerden eser yok...
Neylersinki; min'el aşk,
Kavuşmak hayallerde bile yok...

'he' küçük dere yatağı gözlerim,
Sonunda denizlere kavuştu,
Ben hala 'elif' gibi ayaktayım
Selama dursun min'el aşk....

Lügatımda 'sen'den öte sözcük yok,
Patlamaya hazır volkan gibiyim,
Bir kıvılcımına, kul köle gibiyim,
Ayaklarımda beni sana getirecek fer yok...
Selama dursun,
Selama dursun ahh min'el aşk...

Sonra bu şiir doğdu en sancılısından,
Yedi dağın tepesinden ateşler fışkırdı,
Gökkubbe figana geldi derdimden..
Derdin adı; min'el aşk