Mimozalar gülümsesin sana

Mimozalar gülümsesin sana

Ultramarin sancılar düşüyor
İstanbul akşamlarına
Hüzünler devriliyor sırılsıklam
eşiğinde hıçkırıklar bıraktığım sevdam
tesellisiz esriyor lodosun kollarında

sessizliğin elleri hoyrat
eğnimde sen-sizliğin eprimiş elbisesi
desensiz renksiz
kıskulesi’nin kucağına sığınıp
kahve-rengi hasreti yudumluyorum
sen, sen kim bilir
hangi ülkenin baharındasın

dumandan bir siluet eşliğinde
şarkımız çalıyor
sözsüz cümlesiz
denizin tuzu toprağın kokusu
nargile fokurtusu
bir de ardına bakmayan gözlerin
seyrettiğim tek resim
kim bilir sen hangi ülkenin baharındasın

gayri tek mevsime açılacak pencerem bilesin
tuz tadı damağımda
hep toprak kokacak sen gibi
boşalacak yüreğimdeki ülke
gemiler devinecek sahilinden mendilsiz
bir ben bir sen kalacak
bu koca şehirde
lakin bizsiz

istanbul’un hatırına
çiçeğe durmayacak
pembeye hasret
bir erguvan göçüreceğim
bu ülkenin bağrına
mimozalar gülümsesin hep sana.

Nesrin Çaylı/istanbul