Mimoza Çiçeği Şiiri - Gülsen Dede

Dallarından göçüp konardı saksılara
Baharı uyandıran mimoza çiçeği
Sonra umudu
Sonra sevinçleri ayaklandırırdı güneşten esinlenmiş sapsarı çehresiyle
Kış uykusu rehavetinden sıyrılırdı cümle çocuklar
Toprakta karınca
Kuluçkasında çırpınan serçe
Tırtılken koca bir ömrü deviren kelebek
İninde tokluğu unutmuş cılız ayılar
Kıyılardan taşları yontan deniz
Ve kar suyuna doymuş balıklar
Topyekûn kucaklardı yeniden uyanışı
Bir tek insan uyanmadı zihnindeki mevsim esaretinden
Ağustos sıcağında üşürken
Kışa yenik düşerken göğsünde yanan kederle
Baharı son yazda
Sonbaharı yapraklarda tüketti
İnsan hali işte
Yaşamayı bir günlük kelebeğin ömründe
Hissetmeyi takvimlerin hiç gelmeyen yarınlarında
Çırpınırken kozasında kendince
Tırtılken tüketti baharı ömründen vurulurken