Mimar Sinan Şiiri - Mesut Yüksel

O, tarihin derin katmanlarından süzülerek gelen bir irade;
hesabın sabra, ölçünün sezgiye dönüştüğü büyük bir kaderdir.

Selimiye’de zaman geri çekilir; asırlar,
bir kubbenin altında nefesini tutar.
Kervansaraylarında yollar konuşur, yorgunluk susar;
imparatorluğun soluğu menzilden menzile akar.

Su yollarında şehir dirilir; taş, suyu tanır,
hayat kemer kemer çoğalır.
Medreselerinde ilim devlet aklı olur, irfan vicdan kazanır;
bilgi, hikmetle yerini bulur.

Camilerinde bir tek dua göğe yeter; ses,
kubbede yoğrulur, inanç mimariye dönüşür.
Darüşşifalarda acı çözülür; şifa,
insanın içine adım adım yerleşir.

İmarethanelerde kazanlar konuşmaz;
adalet kaynar, yoksulluk geri çekilir.
Köprülerinde iki yaka değil, iki zaman birleşir;
insanlık, medeniyetle karşıya geçer.

Hamamlarında yüzyıllar arınır; beden
hafifler, ruh sessizce genişler.
Dârülkurrâlarda kelâm kök salar; ses,
ezber değil emanet olur.

Bir imparatorluk senin elinde sadece yükselmez;
anlam kazanır.
Her yapıtın zamana bırakılmış bir titreşimdir;
adın, zamana karşı konuşur.

Sen, taşla düşünen, sessizlikle konuşan
en büyük mimar;
eserlerinle zamanı aşan,
medeniyeti kalıcı kılan ölümsüz akıl.

Sen, tarihin kalbine geçici bir isim değil,
sarsılmaz bir ruh bırakan
eşsiz ve tek deha.